Μια μέρα μας προσκάλεσε η νεοβαφτισμένη μας Σωφρονία να επισκεφθούμε την οικογένειά της στο νησί Γιασάουα Ίρα ‘Ιρα όπου μένει. Όλα έδειχναν ωραία από τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο καταμαράν και, αφήνοντας πίσω μας το λιμάνι της Νάντης, αρχίσαμε να προσεγγίζουμε το ένα μετά το άλλο τα πανέμορφα νησάκια. Μόλις προσεγγίζαμε τα νησιά οι βάρκες πλεύριζαν το πλοίο μας, είτε για να φέρουν, είτε για να πάρουν επιβάτες και αποσκευές. Νόμιζα ότι αυτό γινόταν μόνο στα μικρά νησιά και ότι στο δικό μας θα είχε κάποια αποβάθρα να προσαράξει το πλοίο. Διαψεύστηκα όμως τελικά, αφού μετεπιβιβαστήκαμε σε μία από τις βάρκες με τελικό προορισμό το Γιασάουα Ίρα Ίρα. Ήμασταν μέσα οκτώ άτομα. Όσο περισσότερο προχωρούσαμε, τόσο ο Ειρηνικός Ωκεανός αγρίευε, και ο αέρας φύσαγε ορμητικά φουσκώνοντας επικίνδυνα. Στην αρχή το διασκεδάζαμε. Όταν, όμως, είδαμε ότι περνούσαμε τον έναν κάβο μετά τον άλλο και λιμάνι δεν φαινόταν πουθενά, αρχίσαμε να ανησυχούμε. Το θαλασσινό νερό μάς είχε εν μέρει τυφλώσει. Άρχισα να ανησυχώ. Η μόνη καταφυγή σε τέτοιες στιγμές είναι η προσευχή. Έψαλα την Παράκληση στην Παναγία μας «Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην, Ἁγνή. Ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι, ποῦ πορευθῶ; Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν;». Μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια, πλησιάσαμε στην παραλία. Ούτε λιμάνι ούτε χωριό. Χρειάστηκε να περάσουμε πολλούς ακόμη κάβους και τελικά μετά από τέσσερις ώρες πάλης με τα κύματα, βγήκαμε μισοκολυμπώντας στην κάτασπρη αμμουδιά. Με τη χάρη του Θεού η οικογένεια της Σωφρονίας, αλλά και οι 300 συγχωριανοί της, μας καλωσόρισαν και μας φιλοξένησαν με ιδιαίτερη χαρά. Άξιζε, λοιπόν, τον κόπο να γίνει αυτό το περιπετειώδες ταξίδι. Η Ορθοδοξία έφτασε και σε αυτό το απόμερο νησί προς δόξαν Θεού.

Καθώς οι πιστοί αυξάνουν, πληθαίνουν και οι ανάγκες. Έτσι ο π. Αμφιλόχιος σχεδιάζει να χτίσει ένα ορφανοτροφείο, γιατί στα Φίτζι υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν έχουν τους γονείς τους.

Ακόμη έχει ξεκινήσει ήδη η ανέγερση ενός μοναστηριού σε ένα πολύ όμορφο κτήμα που αγοράστηκε με τις δωρεές κάποιων πιστών από την Ελλάδα.