Τον ξύπνησε της μάνας το ελαφρό σκούντημα, κάποιος λόγος που του ψιθύρισε στη γλώσσα τους. Ο Καλουίτα ανοιγόκλεισε τα μάτια. Παράξενο, με την ίδια πίκρα στην καρδιά, που κοιμήθηκε χθες βράδυ, με την ίδια ξύπνησε και σήμερα το πρωί. Το κατάλαβε ο μικρός του αδελφός ότι κάτι είχε ο Καλουίτα και τον ρώτησε:

– Καλουίτα, είσαι άρρωστος;

Πράγματι, ο Καλουίτα ένιωθε άρρωστος. Όχι, δεν είχε μαλάρια, ούτε γρίπη, ούτε πόνους δυνατούς. Θυμήθηκε όμως μια φράση που άκουσε κάποια Κυριακή στην Εκκλησία: «Έχει και η ψυχή αρρώστιες. Πιο βαριές από την χολέρα και την μαλάρια».

Επίσημη μέρα σήμερα για την Ιεραποστολή της Κανάνγκα. Θα γίνουν παραμονές Χριστούγεννα βαπτίσεις μαθητών. Και τα δύο σχολεία θα παραστούν στην τελετή, στο μυστήριο. Ιδιαίτερα οι μαθητές του Γυμνασίου θα φορέσουν για πρώτη φορά την επίσημη στολή, που τους έστειλαν απ’ την Ελλάδα.

Με πόση ανυπομονησία την περίμενε τούτη τη στολή ο Καλουίτα! Όμως χθες, που η διευθύντρια τους την έδωσε με αγάπη και ευχές, δεν ένιωσε εκείνη τη χαρά της προσμονής. Ούτε τώρα που η μητέρα του ήρθε να τον βοηθήσει να την βάλει είχε όρεξη. Κοιτάζει ξανά το σήμα του σχολείου του. Διαβάζει τα γράμματα: «Φως Εθνών». Αυτό το όνομα είχαν διαλέξει για το σχολείο του. Θυμάται, που όταν προτοσυνάντησε την δασκάλα του τού εξήγησε: «Ξέρεις τι σημαίνει το όνομά μας; Φως του κόσμου, λαμπάδες φωτεινές πρέπει να είμαστε εμείς οι χριστιανοί στους άλλους». Θαρρείς πως τον ενόχλησε αυτή η σκέψη.

Ο Καλουίτα δεν είχε όρεξη ούτε για πρωινό σήμερα. Πήρε βιαστικός τον δρόμο για το σχολείο. Μα και σαν αντάμωσε τους φίλους του, που τον χαιρετούσαν με γέλια και φωνές, καμαρωτοί με τις νέες στολές τους, του Καλουίτα δεν έφτιαξε η διάθεση, δεν ηρέμησε η καρδιά του. Σε αυτόν τον αγιασμένο χώρο, που κάθε ημέρα ερχόταν με τόση χαρά, λες και σήμερα βάραιναν τα πόδια του.

Γύρισε το βλέμμα. Μπροστά του παρατεταγμένο όλο το σχολείο, και εκεί γύρω από το Βαπτιστήρι, τα εξήντα περίπου παιδιά, που σε λίγο πρόκειται να βαπτιστούν. Ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του. Κάποιον έψαχνε. Φοβόταν πως δεν θα τον έβλεπε, δεν θα ήταν εκεί. Όμως, ευτυχώς. Ο συμμαθητής του ήταν εκεί.

– Ο Κανζάνζι! έκανε αυθόρμητα χαρούμενος, και οι συμμαθητές τους γύρισαν παραξενεμένοι και τον κοίταξαν.

Εκείνη την ώρα του ήρθε πάλι όλο το γεγονός που τον βασάνιζε δυο μέρες τώρα…

Είναι αλήθεια πως το ρολόι το βρήκε στην αυλή του σχολείου, μέσα στα χόρτα, κοντά στην εξώπορτα. Ήταν ό,τι ονειρευόταν να αποκτήσει, ό,τι ζήλευε που το έβλεπε στα χέρια μερικών συμμαθητών του. Είχε την αφέλεια να πιστέψει πως, αφού κανείς δεν το ζήτησε μέχρι τότε, θα ήταν κάποιου ξένου επισκέπτη. Το πήρε, λοιπόν, και το φόρεσε.

Ο Κανζάνζι όμως αναγνώρισε το ρολόι του και του το ζήτησε. Κι αυτός, χωρίς να το καταλάβει, είπε το πρώτο του ψέμα. Είπε πως ήταν του μεγάλου του αδελφού. Επέμεινε μάλιστα και μπροστά στην διευθύντρια ότι ήταν δικό του. Τα πεπειραμένα, όμως, μάτια της κατάλαβαν την αλήθεια. Εξάλλου και οι συμμαθητές του επιβεβαίωσαν το γεγονός όταν ρωτήθηκαν.

Το ρολόι γύρισε στον κάτοχό του. Ο Καλουίτα όμως μήτε εκείνη την στιγμή θέλησε να παραδεχθεί το σφάλμα του. Άκουσε τότε βαρύ το λόγο από το στόμα της διευθύντριάς του:

– Γνωρίζεις καλά πως ο συμμαθητής σου ετοιμάζεται αυτές τις ημέρες να βαπτιστεί. Τι παράδειγμα του δίνεις, εσύ, ένα παιδί που είσαι Χριστιανός ορθόδοξος εδώ και λίγα χρόνια;

Φοβήθηκε τότε ο Καλουίτα ότι ο συμμαθητής του δεν θα ερχόταν να βαπτιστεί, και αιτία θα ήταν η δική του άσχημη συμπεριφορά. Όμως, να που ο Καζάνζι δεν κάμφθηκε από το δικό του κακό παράδειγμα. Πόση ανακούφιση και χαρά δοκιμάζει καθώς τον βλέπει να βαπτίζεται. Έπειτα κοιτά τον λευκό ιερέα και ακούει τις συμβουλες που δίνει στους νεοφώτιστους:

– Tα μάτια σας, τ’ αυτιά σας, τα πόδια σας είναι τώρα πια του Χριστού… Το στόμα σας δε θα πρέπει να λέει πια ψέματα, τα αυτιά σας δε θα πρέπει ν’ ακούνε βρώμικα λόγια και τα χέρια σας δεν θα πρέπει πια να κλέβουνε! Όμως να ξέρετε πως ο λευκός χιτώνας που έχετε τώρα στην ψυχής σας μπορεί να λερωθεί ξανά με ψέματα, με βρισιές, με κλοπές, με άλλα αμαρτήματα πιο μεγάλα. Ο Θεός δεν μας άφησε όμως έτσι. Μας έδωσε το «καθαριστήριο». Την εξομολόγηση. Εμείς οι ιερείς παιδιά μου θα σας περιμένουν να σας ακούσουμε στο μυστήριο της μετανοίας.

Βούρκωσαν τα μάτια του Καλουίτα. Τα δάκρυα έσταξαν πάνω στη λευκή μπλούζα…

Ύστερα από λίγο το μεγάλο γεγονός για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή, παραμονές Χριστούγεννα, είχε τελειώσει. Οι μαθητές γύρισαν πίσω στις τάξεις τους. Όμως ο Καλουίτα ξέκοψε, χωρίς να το καταλάβουν πολλοί. Πλησίασε τον κατάκοπο από τις βαπτίσεις ιερέα. Ήθελε να γιορτάσει Χριστούγεννα με πλυμένο το χιτώνα της ψυχής του. Στον νου του ήρθαν ξανά τα τελευταία λόγια της καλής του διευθύντριας:

– Εγώ θα κάνω προσευχή να καταλάβεις το λάθος σου, παιδί μου. Πλησιάζουν άγιες, μεγάλες ημέρες. Για να ζήσουμε τα Χριστούγεννα πρέπει να έχουμε καρδιά καθαρή. Μην ξεχνάς, χριστιανός σημαίνει αγωνιστής.