O Κύριος βρίσκεται στη λίμνη της Βηθεσδά. Ο κόσμος τριγύρω πολύς. Άνθρωποι άρρωστοι έχουν συσσωρευτεί σε τούτο τον τόπο με την ελπίδα της ίασης. Γνωρίζουν πως κάποια στιγμή θα κατέβει άγγελος Κυρίου και θα αγγίξει τα νερά της λίμνης, προκαλώντας ταραχή σ’ αυτήν. Ο πρώτος που θα έμπαινε τότε μέσα στα νερά, θα θεραπευόταν.

Το βλέμμα του φιλόστοργου Σωτήρα στρέφεται προς τη μεριά ενός παράλυτου. Ο Κύριος γνωρίζει πως ο άνθρωπος εκείνος πολύ καιρό βρίσκεται στον χώρο τούτο προσμένοντας την ίαση. Ο Κύριος τον πλησιάζει και τον ρωτά: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ιωάν. ε’ 6),  «Θέλεις να γίνεις υγιής;». Τότε ο παράλυτος μιλά με παράπονο: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν·» (Ιωάν. ε’ 6), «Κύριε, του αποκρίθηκε ο άρρωστος, δεν έχω κανέναν να με βάλει στο νερό μόλις αναταραχτούν τα νερά·».

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». 

Το πρόβλημα που βασανίζει τον «Παραλυτικό» της Βηθεσδά δεν είναι τόσο η αρρώστια, όσο η μοναξιά.

Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια συντροφιά με την αρρώστια έχει εξοικειωθεί, σχεδόν συμφιλιωθεί, μαζί της. Όμως η μοναξιά, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπαψε να τον πληγώνει ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή. Γι’ αυτό όταν μέσα από το ανώνυμο πλήθος, που κινείται και θορυβεί γύρω του, κάποιος Άγνωστος τον πλησιάζει για πρώτη φορά, στέκεται πάνω από το κρεβάτι του με συμπόνια, τον κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο στοργή και τον ρωτά «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;», ο παράλυτος αφήνει το παράπονό του να ξεχειλίσει: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Δε μιλά στον στοργικό Άγνωστο για την αρρώστια του. Του μιλά για τη μοναξιά του. Δεν Του λέει «πονώ», Του λέει «δεν έχω άνθρωπο».

Αλήθεια, μας απασχολεί το θέμα; Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που θα μπορούσαν να αναφωνήσουν την ίδια κραυγή μοναξιάς; Τους δίνουμε σημασία ή περνάμε δίπλα τους αδιάφοροι; Στις μέρες μας, που οι «φίλοι» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πληθαίνουν κάθε μέρα, μήπως λείπουν οι ουσιαστικοί φίλοι, με τους οποίους να μπορεί κάποιος να ανοίξει την καρδιά του, να μιλήσει για τα όνειρα και τις αγωνίες του; Εμείς γινόμαστε αληθινοί φίλοι για τους ανθρώπους που ο Θεός έχει βάλει δίπλα μας; Ή περιορίζουμε την επαφή μας σε κάτι τυπικό, επιφανειακό και λίγο; Νοιαζόμαστε και αγαπάμε τόσο τους γύρω μας, ώστε η παρουσία και το ενδιαφέρον μας να μην τους αφήνει να πουν και εκείνοι «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»;

18ος αιώνας. Στο Μέγα Δέντρο της Αιτωλίας γεννιέται το 1714 ο μικρός Κώνστας.

Ένα παιδί γεμάτο αγάπη για τα γράμματα και τη γνώση αλλά, πάνω απ’ όλα, με αγάπη προς τον Θεό. Ο Κώνστας μεγαλώνει, μορφώνεται και παίρνει την απόφαση να γίνει μοναχός. Πράγματι, γίνεται μοναχός και παίρνει το όνομα Κοσμάς. Όμως, θα μείνει γνωστός με το όνομα Πατροκοσμάς. Είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Η καρδιά του Πατροκοσμά φλέγεται από έναν μεγάλο πόθο. Βλέπει την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει το έθνος του, τους συμπατριώτες του να χάνουν σιγά-σιγά την πίστη τους, την αγάπη τους προς την πατρίδα. Πονάει με την κατάσταση αυτή και νιώθει ότι κάπως πρέπει να βοηθήσει. Και παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Θα κάνει ιεραποστολή. Θα περπατήσει όλη την Ελλάδα, για να μιλήσει στους ανθρώπους για τον Χριστό και να τους θυμίσει πως είναι παιδιά του Θεού.

Πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη και παίρνει την άδεια και την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη και για περίπου είκοσι χρόνια εργάζεται ιεραποστολικά, περνώντας τρεις και τέσσερις φορές την ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα. Κωνσταντινούπολη, Θράκη, Άγιο Όρος, Στερεά Ελλάδα, Αχαΐα, Θεσσαλία, Μακεδονία, Ήπειρος, νησιά του Αιγαίου και Ιονίου, Βόρεια Ήπειρος και τμήμα της Σερβίας φωτίζονται από τον λόγο του Θεού.

Και στο ιερό αυτό έργο δε λογάριασε τίποτα. Ούτε κόπους, ούτε απειλές, ούτε στερήσεις, ούτε και αυτή τη ζωή του. Σε κάθε μέρος που περνούσε, έστηνε έναν σταυρό και πάνω σε ένα σκαμνί, μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων. Ήταν εκείνος που προετοίμασε την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αφού ενέπνευσε στις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων τον πόθο για την ελευθερία και την ελπίδα για την έλευση του «ποθούμενου».

Αδιανόητη ήταν γι’ αυτόν μια Ελλάδα χωρίς Χριστό. Μια Ελλάδα χωρίς αληθινή πίστη.

Αφού εκείνος πρώτα έβαλε στην καρδιά του τον Χριστό και την Ελλάδα, το είπε και στους άλλους. Είπε το μυστικό, για να είμαστε χαρούμενοι σε αυτή τη ζωή, αλλά να κερδίσουμε και την αιώνια. Το μυστικό, για να είμαστε ελεύθεροι πρώτα στην ψυχή κι ύστερα και στο σώμα.

«Καν ο ουρανός να κατέβει κάτω, καν η γη να ανέβη απάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει σήμερον αύριον, να μη σας μέλλει τι έχει να κάμη ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν· τα πράγματά σας, ας σας τα πάρουν· μη σας μέλλει· δώσατέ τα· δεν είναι ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε».

Θέλεις να αγωνιστείς; Θέλεις όσα ακούς τόσα χρόνια να τα κάνεις πράξη;
Ξέρω ότι συμφωνείς με τον Χριστό, Τον αγαπάς και θέλεις να τηρείς τις εντολές Του. Κάθε -μικρή ή μεγάλη- τίμια προσπάθεια που έκανες στο παρελθόν, σου έχει αφήσει μια γλυκιά γεύση. Θέλεις όμως τώρα να «γυμναστείς» για να αποκτήσεις περισσότερη «αντοχή» στο σήκωμα του σταυρού της καθημερινότητας; Περισσότερη «δύναμη» στις πράξεις αγάπης; Θέλεις να βελτιώσεις την «τεχνική» σου στην αντιμετώπιση των πειρασμών;

Η μάνα όλων μας – η Εκκλησία – σου προσφέρει και φέτος τη μεγάλη ευκαιρία: τη Μεγάλη και Αγία Τεσσαρακοστή. Ο ναός θα είναι ανοικτός περισσότερες ώρες με Ακολουθίες που προκαλούν ακόμα και τις αδιάφορες ψυχές να μιλήσουν με τον Δημιουργό τους. Τα Απόδειπνα καθημερινά, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί τα απογεύματα της Κυριακής, οι Χαιρετισμοί στην Παναγία κάθε Παρασκευή, η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, σου δίνουν τον χρόνο να ψάξεις με ησυχία τον εαυτό σου. Να εντοπίσεις τις αδυναμίες σου, να ξεκαθαρίσεις τους στόχους της ζωής σου. Να βρεις αυτό που αξίζει να είναι πρώτο στη ζωή σου. Αυτό που θα σου «εξασφαλίσει» το αιώνιο μέλλον.

Ξεκίνα μια συστηματική προσπάθεια να αντιμετωπίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό με ειλικρίνεια. Πάψε πια να τον «χαϊδεύεις». Νήστεψε τις τροφές και σε ποιότητα και σε ποσότητα, όχι για να ταλαιπωρείσαι αλλά για να γυμνάσεις τη θέλησή σου. Να πάψεις πια, άλλα να θέλεις και άλλα να κάνεις. Νήστεψε τα ελαττώματά σου, αλλά και τις συνήθειες εκείνες που μοιάζουν «ουδέτερες». Εκείνες τις συνήθειες που, ενώ με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως δεν βλάπτουν την ψυχή σου, συγχρόνως «τρώνε» χρόνο και ενέργεια από άλλα χρησιμότερα.

Αυτή τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή δώσε μια ευκαιρία στα πρόσωπα που ο Θεός έβαλε δίπλα σου, να συνεργαστείτε πιο ειλικρινά. Να μιλήσεις. Να πάρεις μια γνώμη διαφορετική απ’ τη δική σου. Συνεργάσου με τον πνευματικό σου, για να «σβήσεις» τα λάθη με το φιλάνθρωπο Μυστήριο της Εξομολόγησης. Να ξεφορτωθείς οριστικά από πάνω σου τα βάρη που δεν σ’ αφήνουν να χαρείς τη ζωή και να πάρεις δύναμη απ’ το Σώμα και το Αίμα του μεγάλου σου Φίλου…

Ανθρώπους βγαλμένους απ’ τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή χρειάζεται ο κόσμος μας σήμερα. Ξεκάθαρους, αποφασισμένους, αγωνιστές. Ανθρώπους αγάπης και θυσίας. Ανθρώπους ελπίδας «…ἀσφαλοῦς τε καὶ βεβαίας» (Εβρ. στ’ 19).

Τι λες; Αξίζει να γίνουμε τέτοιοι άνθρωποι; 

Είχαμε και κάτι δουλειές στο σπίτι. Δεν πειράζει όμως. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Και αυτό γιατί ο Χριστός άκουσε τη χθεσινή προσευχή μου. Πόσες ευκαιρίες παρουσιάστηκαν σήμερα για να δείξω έμπρακτα την αγάπη μου!

Στο σχολείο, ο φίλος μου ο Γιώργος φαινόταν πολύ αγχωμένος. Την άλλη εβδομάδα είχαμε διαγώνισμα μαθηματικών και είχε πολλά κενά. «Δεν πειράζει» του είπα. «Θα σε βοηθήσω εγώ όσο μπορώ». Καθίσαμε, λοιπόν, στο διάλειμμα και πήραμε από την αρχή την ύλη. Και παρόλο που δεν προλάβαμε να πούμε και πολλά πράγματα, έμοιαζε πιο ήρεμος όταν τελειώσαμε και δώσαμε ραντεβού για το επόμενό μας «μάθημα». Έπειτα, την ώρα της γυμναστικής, στο ποδόσφαιρο, ο Πέτρος, που δεν τα πηγαίναμε και τόσο καλά, σε ένα μαρκάρισμα με πέταξε κάτω. Πόσο πολύ θύμωσα! Θυμήθηκα, όμως, τον στόχο μου και συγκρατήθηκα. Όταν τελειώσαμε πήγα και του έδωσα πρώτος το χέρι. Παραξενεύτηκε, αλλά μου το έδωσε κι εκείνος, χαμογελώντας. Το μεσημέρι στο σπίτι είχαμε το χειρότερό μου φαγητό. Αλλά αυτή τη φορά, αντί να πρήξω τη μητέρα μου με τις ιδιοτροπίες μου, αποφάσισα να καταπιώ μαζί με τις φακές και τον εγωισμό μου. Έτσι, για χάρη της!

Κι άλλα πολλά έγιναν σήμερα. Πάρα πολλές ευκαιρίες δόθηκαν για να βοηθήσω και να στηρίξω τους γύρω μου. Ένας καλός λόγος, ένα συμπονετικό βλέμμα, μια ευγενική χειρονομία σε πολλές περιπτώσεις έφταναν να δώσουν θάρρος, ελπίδα, αγάπη. Και όλα αυτά μπορώ να τα κάνω κάθε μέρα χωρίς να κουράζομαι, χωρίς να φτωχαίνω ή να αμελώ άλλες υποχρεώσεις μου. Δεν λέω πως είναι πάντα εύκολο. Αλλά θυμάμαι τον κ. Δημήτρη στο Κατηχητικό να μας λέει πως, αν μένουμε συνδεδεμένοι με την πηγή της αγάπης, τον Θεό, τότε και η δική μας αγάπη δεν θα τελειώνει ποτέ.

Χριστέ μου, αυτό θα ήθελα να σε παρακαλέσω απόψε. Να μου χαρίζεις την αγάπη Σου και να με βοηθάς να τη χαρίζω κι εγώ στους γύρω μου. Αμήν.

Η αλήθεια είναι πως στην τηλεόραση και στα βιντεοπαιχνίδια έχω γνωρίσει πολλούς ήρωες. Αναρωτιέμαι, όμως, υπάρχουν αληθινοί ήρωες; Και μάλιστα στις μέρες μας;
Αν μπορούσα να αριθμήσω τα χαρακτηριστικά ενός ήρωα κινουμένων σχεδίων, θα έλεγα ότι είναι τα εξής:

1) Έχουν έναν ανώτερο σκοπό, ένα ιδανικό για το οποίο παλεύουν στη ζωή τους. Και μάλιστα είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για την πραγματοποίηση του σκοπού τους.

2) Συνήθως, βρίσκεται από την πλευρά των λίγων. Οι εχθροί και οι αντίπαλοι είναι πολύ περισσότεροι. Όμως, εκείνος δεν πτοείται από τις δυσμενείς συνθήκες. Και στο τέλος καταφέρνει να βγει νικητής.

3) Το αποτέλεσμα της βέβαιης νίκης στο τέλος είναι δεδομένο, καθώς ο ήρωας έχει μια μυστική δύναμη που τον κάνει ατρόμητο και ακατανίκητο.

– Το ίδιο συνέβη και το 1940. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης είχαν για ανώτερο σκοπό την αγάπη στην πατρίδα. Για χάρη της πατρίδας ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμη, όπως τελικά έκαναν αρκετοί από αυτούς.

– Ήταν με τους λίγους. Και οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, ήταν πολλαπλάσιοι των Ελλήνων. Κι όμως, εκείνοι ούτε φοβήθηκαν, ούτε δείλιασαν. Αντίθετα, ρίχθηκαν στη μάχη με όλη τους την ορμή. Έχοντας την πεποίθηση της νίκης στις καρδιές τους. Γι’ αυτό, άλλωστε, τρέχανε να πάνε στα βουνά της Πίνδου με το χαμόγελο στα χείλη.

– Και η πεποίθηση αυτή πήγαζε από τη σχέση τους με τον Χριστό και την Παναγία. Αυτή η πίστη πως ο Θεός θα είναι δίπλα τους κάθε στιγμή, τους έκανε να ορμάνε στον εχθρό δίχως φόβο. Και ο Θεός, που έβλεπε το δίκαιο του αγώνα, τους βοήθησε να γράψουν το «έπος του 1940».

Υπάρχουν, όμως, και στις μέρες μας ήρωες. Και οι ήρωες αυτοί μεγαλώνουν μέσα στον χώρο της Εκκλησίας και ιδίως μέσα στα Κατηχητικά. Εκεί μαθαίνει κανείς να έχει ανώτερο σκοπό την κατάκτηση της ουράνιας βασιλείας, του Παραδείσου. Δε στέκεται μόνο στις διακρίσεις και στα πλούτη της εδώ ζωής.

Ίσως μερικοί νιώσουν ότι είναι μόνοι. Αλλά, αν κοιτάξουν γύρω τους, θα βρουν σίγουρα κι άλλους με τα ίδια ιδανικά και τον ίδιο σκοπό. Και αυτοί, λίγοι ή πολλοί, έχουν την πεποίθηση ότι θα καταφέρουν να πετύχουν τον σκοπό τους.

Και την πεποίθησή τους αυτή τη στηρίζουν, φυσικά, στην αγάπη τους και στη σχέση τους με τον Χριστό. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμή τους. Από Αυτόν εμπνέονται και στέκονται κόντρα στο ρεύμα της εποχής μας. Μιας εποχής που μας ωθεί στη βόλεψή μας, στην καλοπέρασή μας. Στο κοίταγμα του εαυτού μας.

Όμως, ένας ήρωας δε γίνεται… από τον καναπέ. Δε γίνεται έχοντας απλώς ωραίες ιδέες. Σηκώνει μανίκια και ξεκινάει. Ξεκινάει να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του. Και ύστερα κοιτάει και γύρω του να βοηθήσει.

Έχει ανάγκη ο κόσμος μας, η πατρίδα μας, το σχολείο μας, η οικογένειά μας από ήρωες. Στο χέρι σου είναι να γίνεις κι εσύ ένας ήρωας. Μπορείς. Θέλεις;

Η φύση συνεχίζει να μας εκπλήσσει.

Ενώ θεωρούμε δεδομένα πολλά πράγματα, μία καινούργια ανακάλυψη έρχεται να αλλάξει τη γνώμη που έχουμε για την πραγματικότητα. Το οξυγόνο είναι πηγή ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή στη γη χωρίς οξυγόνο. Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε ότι το οξυγόνο δημιουργείται από τη φωτοσύνθεση των φυτών και το φως του ήλιου. Πλέον, διαπιστώσαμε ότι οξυγόνο παράγεται και στο βαθύ σκοτάδι, στο βάθος των ωκεανών, από ζωντανούς οργανισμούς που τους αγνοούσαμε.

Κάπως έτσι λειτουργούν και οι χριστιανοί στον κόσμο αυτό.

Οι χριστιανοί είναι το οξυγόνο του κόσμου.

Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι της εποχής μας παράγουν «πνευματικό οξυγόνο». Όταν όλοι απογοητεύονται, εκείνοι ελπίζουν. Είναι χαρούμενοι, όταν οι άλλοι μιζεριάζουν. Βλέπουν το καλό μέσα στο κακό, ανταποδίδουν με καλοσύνη, όταν βλάπτονται. Επιζητούν την ωφέλεια του αδελφού τους, ή καλύτερα ακόμα και του εχθρού τους, όταν οι άλλοι σκέφτονται την εκδίκηση. Προσπαθούν να ωφελήσουν, όταν οι άλλοι γκρεμίζουν και καταστρέφουν.

Ζουν μέσα στον κόσμο και ο κόσμος δεν τους δίνει σημασία. Δεν τους θεωρεί σημαντικούς, όμως με τις προσευχές τους στηρίζουν τον κόσμο. Ο κόσμος αγνοεί την ύπαρξή τους, ο Θεός, όμως, τους γνωρίζει με το μικρό τους όνομα.

Είμαστε χριστιανοί! Είμαστε το οξυγόνο που έχει ανάγκη ο κόσμος, για να ζήσει!

Λέγεται ότι ένα μεσημέρι ενός πολύ ζεστού καλοκαιριού, μια γυναίκα, ενώ βάδιζε, ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει από τη δίψα.

Εκεί που προχωρούσε, να ένα αμπέλι με κατάδροσα σταφύλια, αλλά περιφραγμένο. Στέκεται, βλέπει απ’ έξω και λαχταρά τα σταφύλια σκεπτόμενη ότι, έστω και ένα τσαμπί αν είχε, θα ξεδιψούσε και θα προχωρούσε.

Εκεί, όμως, που σκέπτεται αυτά, τη διακόπτει και τη φοβερίζει ταυτόχρονα μια βαριά ανδρική φωνή.

– Ε , τι κάνεις εδώ, τι κοιτάζεις;

Καθώς στράφηκε αυτή, κάπως φοβισμένη, βλέπει έναν κύριο και με κάπως τρεμουλιαστή φωνή τού λέει:

– Ε, να κοιτάζω…

– Καλά, τι κοιτάζεις;

-Να, τα… σταφύλια…

-Τι, ήθελες κανένα;

– Χμ…

– Πες μου, θέλεις; Εάν θέλεις, να σου δώσω, είναι δικά μου…

– Εάν θέλετε και μάλιστα τώρα που είμαι τόσο διψασμένη!

– Καλά, λοιπόν. Περίμενε…

Άνοιξε ο κύριος την πόρτα και αυτή μπήκε και προχώρησε στο βάθος του αμπελιού.

Περίμενε αυτή στην αρχή, αλλά μετά άρχισε να ανησυχεί -και μάλιστα όσο έβλεπε ότι εκείνος αργούσε- ώσπου τέλος έχασε την υπομονή της και έφυγε διψασμένη και στεναχωρημένη που την ξεγέλασε και μάλιστα μέσα στο καταμεσήμερο…

Αφού πλέον αυτή απομακρύνθηκε πολύ στο βάθος του δρόμου, βγήκε ο κύριος και παραδόξως δεν τη βρήκε. Κοιτάζει απ’ εδώ, κοιτάζει απ’ εκεί, τέλος τη διακρίνει στο βάθος του δρόμου, πολύ μακριά, που προχωρεί. Τότε φροντίζει με γοερές κραυγές και με κινήσεις των χεριών του να την ειδοποιήσει, ώστε να γυρίσει πίσω. Πράγματι, λοιπόν, έπειτα από πολύ κόπο άκουσε και από τα διάφορα νεύματα κατάλαβε ότι είναι ο κύριος του αμπελώνα και την καλεί να επιστρέψει. Επέστρεψε, λοιπόν, σιγά-σιγά και κάπως ντροπιασμένη. Και τότε της λέει ο κύριος:

– Καλά δε μου λες, γιατί έφυγες; Δε σου είπα ότι θα σου δώσω σταφύλια;

– Ναι, μου είπατε, απαντά, αλλά είδα ότι αργήσατε και είπα ότι δεν πρόκειται τελικά να μου δώσετε και έφυγα.

– Πράγματι άργησα, λέει ο κύριος, και να με συγχωρήσεις γι’ αυτό, αλλά κοίταζα να σου τα διαλέξω και να βρω λίγα καλά ακόμη να σου τα βάλω σ’ ένα κοφινάκι, για να έχεις και για τον δρόμο σου, γιατί βλέπεις έχει πολλή ζέστη σήμερα και, όπως μου είπες, έχεις πολύ δρόμο ακόμη.

Δεν είναι λίγες οι φορές που κι εμείς βιαζόμαστε και θέλουμε εδώ και τώρα άμεσα αποτελέσματα. Ο Θεός, όμως, δε βιάζεται. Και θα μας δώσει αυτό που Του ζητάμε, εφόσον είναι για το καλό μας, την κατάλληλη στιγμή. Και όχι όταν εμείς το θέλουμε. Και μέσω αυτής της αναμονής, πολλά είναι τα οφέλη. Με αυτόν τον τρόπο, πρώτα απ’ όλα, πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο τον Θεό. Όταν επιμένουμε στην προσευχή, η σχέση μας μαζί Του ζεσταίνεται, η παρουσία της προσευχής στη ζωή μας, ακόμα και αν τα αιτήματά μας δε γίνονται δεκτά, γλυκαίνει την καρδιά μας. Με την καθυστέρηση της πραγματοποίησης των αιτημάτων μας, μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό, κάτι πολύ χρήσιμο για τη ζωή μας. Επίσης, μαθαίνουμε με αυτόν τον τρόπο και την υπομονή και την επιμονή.

Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· (Ματθ. ζ’ 7).

Και αν παρατηρήσετε, μας το είπε αυτό σε χρόνο ενεστώτα. Δηλαδή, μας είπε ο Χριστός να Του ζητάμε συνέχεια, κάθε στιγμή, για ό,τι μας απασχολεί και νιώθουμε πως χρειαζόμαστε. Και κάποια στιγμή, όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα, θα μας δοθεί.