Η αλήθεια είναι πως στην τηλεόραση και στα βιντεοπαιχνίδια έχω γνωρίσει πολλούς ήρωες. Αναρωτιέμαι, όμως, υπάρχουν αληθινοί ήρωες; Και μάλιστα στις μέρες μας;
Αν μπορούσα να αριθμήσω τα χαρακτηριστικά ενός ήρωα κινουμένων σχεδίων, θα έλεγα ότι είναι τα εξής:

1) Έχουν έναν ανώτερο σκοπό, ένα ιδανικό για το οποίο παλεύουν στη ζωή τους. Και μάλιστα είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για την πραγματοποίηση του σκοπού τους.

2) Συνήθως, βρίσκεται από την πλευρά των λίγων. Οι εχθροί και οι αντίπαλοι είναι πολύ περισσότεροι. Όμως, εκείνος δεν πτοείται από τις δυσμενείς συνθήκες. Και στο τέλος καταφέρνει να βγει νικητής.

3) Το αποτέλεσμα της βέβαιης νίκης στο τέλος είναι δεδομένο, καθώς ο ήρωας έχει μια μυστική δύναμη που τον κάνει ατρόμητο και ακατανίκητο.

– Το ίδιο συνέβη και το 1940. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης είχαν για ανώτερο σκοπό την αγάπη στην πατρίδα. Για χάρη της πατρίδας ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμη, όπως τελικά έκαναν αρκετοί από αυτούς.

– Ήταν με τους λίγους. Και οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, ήταν πολλαπλάσιοι των Ελλήνων. Κι όμως, εκείνοι ούτε φοβήθηκαν, ούτε δείλιασαν. Αντίθετα, ρίχθηκαν στη μάχη με όλη τους την ορμή. Έχοντας την πεποίθηση της νίκης στις καρδιές τους. Γι’ αυτό, άλλωστε, τρέχανε να πάνε στα βουνά της Πίνδου με το χαμόγελο στα χείλη.

– Και η πεποίθηση αυτή πήγαζε από τη σχέση τους με τον Χριστό και την Παναγία. Αυτή η πίστη πως ο Θεός θα είναι δίπλα τους κάθε στιγμή, τους έκανε να ορμάνε στον εχθρό δίχως φόβο. Και ο Θεός, που έβλεπε το δίκαιο του αγώνα, τους βοήθησε να γράψουν το «έπος του 1940».

Υπάρχουν, όμως, και στις μέρες μας ήρωες. Και οι ήρωες αυτοί μεγαλώνουν μέσα στον χώρο της Εκκλησίας και ιδίως μέσα στα Κατηχητικά. Εκεί μαθαίνει κανείς να έχει ανώτερο σκοπό την κατάκτηση της ουράνιας βασιλείας, του Παραδείσου. Δε στέκεται μόνο στις διακρίσεις και στα πλούτη της εδώ ζωής.

Ίσως μερικοί νιώσουν ότι είναι μόνοι. Αλλά, αν κοιτάξουν γύρω τους, θα βρουν σίγουρα κι άλλους με τα ίδια ιδανικά και τον ίδιο σκοπό. Και αυτοί, λίγοι ή πολλοί, έχουν την πεποίθηση ότι θα καταφέρουν να πετύχουν τον σκοπό τους.

Και την πεποίθησή τους αυτή τη στηρίζουν, φυσικά, στην αγάπη τους και στη σχέση τους με τον Χριστό. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμή τους. Από Αυτόν εμπνέονται και στέκονται κόντρα στο ρεύμα της εποχής μας. Μιας εποχής που μας ωθεί στη βόλεψή μας, στην καλοπέρασή μας. Στο κοίταγμα του εαυτού μας.

Όμως, ένας ήρωας δε γίνεται… από τον καναπέ. Δε γίνεται έχοντας απλώς ωραίες ιδέες. Σηκώνει μανίκια και ξεκινάει. Ξεκινάει να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του. Και ύστερα κοιτάει και γύρω του να βοηθήσει.

Έχει ανάγκη ο κόσμος μας, η πατρίδα μας, το σχολείο μας, η οικογένειά μας από ήρωες. Στο χέρι σου είναι να γίνεις κι εσύ ένας ήρωας. Μπορείς. Θέλεις;

Η φύση συνεχίζει να μας εκπλήσσει.

Ενώ θεωρούμε δεδομένα πολλά πράγματα, μία καινούργια ανακάλυψη έρχεται να αλλάξει τη γνώμη που έχουμε για την πραγματικότητα. Το οξυγόνο είναι πηγή ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή στη γη χωρίς οξυγόνο. Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε ότι το οξυγόνο δημιουργείται από τη φωτοσύνθεση των φυτών και το φως του ήλιου. Πλέον, διαπιστώσαμε ότι οξυγόνο παράγεται και στο βαθύ σκοτάδι, στο βάθος των ωκεανών, από ζωντανούς οργανισμούς που τους αγνοούσαμε.

Κάπως έτσι λειτουργούν και οι χριστιανοί στον κόσμο αυτό.

Οι χριστιανοί είναι το οξυγόνο του κόσμου.

Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι της εποχής μας παράγουν «πνευματικό οξυγόνο». Όταν όλοι απογοητεύονται, εκείνοι ελπίζουν. Είναι χαρούμενοι, όταν οι άλλοι μιζεριάζουν. Βλέπουν το καλό μέσα στο κακό, ανταποδίδουν με καλοσύνη, όταν βλάπτονται. Επιζητούν την ωφέλεια του αδελφού τους, ή καλύτερα ακόμα και του εχθρού τους, όταν οι άλλοι σκέφτονται την εκδίκηση. Προσπαθούν να ωφελήσουν, όταν οι άλλοι γκρεμίζουν και καταστρέφουν.

Ζουν μέσα στον κόσμο και ο κόσμος δεν τους δίνει σημασία. Δεν τους θεωρεί σημαντικούς, όμως με τις προσευχές τους στηρίζουν τον κόσμο. Ο κόσμος αγνοεί την ύπαρξή τους, ο Θεός, όμως, τους γνωρίζει με το μικρό τους όνομα.

Είμαστε χριστιανοί! Είμαστε το οξυγόνο που έχει ανάγκη ο κόσμος, για να ζήσει!

Λέγεται ότι ένα μεσημέρι ενός πολύ ζεστού καλοκαιριού, μια γυναίκα, ενώ βάδιζε, ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει από τη δίψα.

Εκεί που προχωρούσε, να ένα αμπέλι με κατάδροσα σταφύλια, αλλά περιφραγμένο. Στέκεται, βλέπει απ’ έξω και λαχταρά τα σταφύλια σκεπτόμενη ότι, έστω και ένα τσαμπί αν είχε, θα ξεδιψούσε και θα προχωρούσε.

Εκεί, όμως, που σκέπτεται αυτά, τη διακόπτει και τη φοβερίζει ταυτόχρονα μια βαριά ανδρική φωνή.

– Ε , τι κάνεις εδώ, τι κοιτάζεις;

Καθώς στράφηκε αυτή, κάπως φοβισμένη, βλέπει έναν κύριο και με κάπως τρεμουλιαστή φωνή τού λέει:

– Ε, να κοιτάζω…

– Καλά, τι κοιτάζεις;

-Να, τα… σταφύλια…

-Τι, ήθελες κανένα;

– Χμ…

– Πες μου, θέλεις; Εάν θέλεις, να σου δώσω, είναι δικά μου…

– Εάν θέλετε και μάλιστα τώρα που είμαι τόσο διψασμένη!

– Καλά, λοιπόν. Περίμενε…

Άνοιξε ο κύριος την πόρτα και αυτή μπήκε και προχώρησε στο βάθος του αμπελιού.

Περίμενε αυτή στην αρχή, αλλά μετά άρχισε να ανησυχεί -και μάλιστα όσο έβλεπε ότι εκείνος αργούσε- ώσπου τέλος έχασε την υπομονή της και έφυγε διψασμένη και στεναχωρημένη που την ξεγέλασε και μάλιστα μέσα στο καταμεσήμερο…

Αφού πλέον αυτή απομακρύνθηκε πολύ στο βάθος του δρόμου, βγήκε ο κύριος και παραδόξως δεν τη βρήκε. Κοιτάζει απ’ εδώ, κοιτάζει απ’ εκεί, τέλος τη διακρίνει στο βάθος του δρόμου, πολύ μακριά, που προχωρεί. Τότε φροντίζει με γοερές κραυγές και με κινήσεις των χεριών του να την ειδοποιήσει, ώστε να γυρίσει πίσω. Πράγματι, λοιπόν, έπειτα από πολύ κόπο άκουσε και από τα διάφορα νεύματα κατάλαβε ότι είναι ο κύριος του αμπελώνα και την καλεί να επιστρέψει. Επέστρεψε, λοιπόν, σιγά-σιγά και κάπως ντροπιασμένη. Και τότε της λέει ο κύριος:

– Καλά δε μου λες, γιατί έφυγες; Δε σου είπα ότι θα σου δώσω σταφύλια;

– Ναι, μου είπατε, απαντά, αλλά είδα ότι αργήσατε και είπα ότι δεν πρόκειται τελικά να μου δώσετε και έφυγα.

– Πράγματι άργησα, λέει ο κύριος, και να με συγχωρήσεις γι’ αυτό, αλλά κοίταζα να σου τα διαλέξω και να βρω λίγα καλά ακόμη να σου τα βάλω σ’ ένα κοφινάκι, για να έχεις και για τον δρόμο σου, γιατί βλέπεις έχει πολλή ζέστη σήμερα και, όπως μου είπες, έχεις πολύ δρόμο ακόμη.

Δεν είναι λίγες οι φορές που κι εμείς βιαζόμαστε και θέλουμε εδώ και τώρα άμεσα αποτελέσματα. Ο Θεός, όμως, δε βιάζεται. Και θα μας δώσει αυτό που Του ζητάμε, εφόσον είναι για το καλό μας, την κατάλληλη στιγμή. Και όχι όταν εμείς το θέλουμε. Και μέσω αυτής της αναμονής, πολλά είναι τα οφέλη. Με αυτόν τον τρόπο, πρώτα απ’ όλα, πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο τον Θεό. Όταν επιμένουμε στην προσευχή, η σχέση μας μαζί Του ζεσταίνεται, η παρουσία της προσευχής στη ζωή μας, ακόμα και αν τα αιτήματά μας δε γίνονται δεκτά, γλυκαίνει την καρδιά μας. Με την καθυστέρηση της πραγματοποίησης των αιτημάτων μας, μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό, κάτι πολύ χρήσιμο για τη ζωή μας. Επίσης, μαθαίνουμε με αυτόν τον τρόπο και την υπομονή και την επιμονή.

Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· (Ματθ. ζ’ 7).

Και αν παρατηρήσετε, μας το είπε αυτό σε χρόνο ενεστώτα. Δηλαδή, μας είπε ο Χριστός να Του ζητάμε συνέχεια, κάθε στιγμή, για ό,τι μας απασχολεί και νιώθουμε πως χρειαζόμαστε. Και κάποια στιγμή, όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα, θα μας δοθεί.