Ο Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395 μ.Χ.) διέπρεψε ως στρατηγός, ως κυβερνήτης και ως προστάτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αλλά και στον ιδιωτικό και τον οικογενειακό του βίο διακρινόταν για τα λαμπρά του χαρίσματα. Μεγάλη επίδραση στην ζωή του είχε η ευσεβής σύζυγός του Πλακίλλη.

Ως σύζυγος του βασιλιά, ανερχόμενη στο τόσο μεγάλο αυτό αξίωμα, φρόντισε να ενισχύσει την ταπεινοφροσύνη της και την αγαθότητα. Συχνά υπενθύμιζε στον Θεοδόσιο ότι οι επιτυχίες και η δόξα του οφείλονταν προπαντός στην εύνοια του Θεού και ότι στοιχειώδης ευγνωμοσύνη επέβαλλε να κάνει δίκαιη και αληθινά βασιλική χρήση της εξουσίας του. ‘‘Βασιλιά’’, του έλεγε, ‘‘να θυμάσαι πάντα ότι θα φύγεις. Μένει όμως αιώνιος και παντοδύναμος Εκείνος, ο οποίος σε ανέδειξε αλλά και θα σε κρίνει’’.

Η Πλακίλλη υπήρξε αληθινή μητέρα των φτωχών και των ασθενών. Και όχι μόνο εργαζόταν με άλλες ευσεβείς γυναίκες προς βοήθεια και ανακούφισή τους, αλλά έμπαινε και η ίδια στα σπίτια των πιο δυστυχισμένων. Και όταν της έλεγαν ότι είναι υπερβολικό για μια βασίλισσα κάτι τέτοιο, εκείνη τους απαντούσε: ‘‘Σας βεβαιώνω ότι για τα ανάκτορά μου δεν καυχιέμαι, αλλά είμαι ιδιαίτερα ευτυχισμένη, όταν μπαίνω στα φτωχά αυτά σπίτια σαν ταπεινή διάκονος του Θεού. Το λειτούργημα αυτό είναι ασύγκριτα πιο σεβαστό από τη βασιλική πορφύρα’’.

Αλλά και στα νοσοκομεία και στα ξενοδοχεία που συντηρούσε η Εκκλησία πήγαινε η φιλάνθρωπη βασίλισσα παρηγορώντας με τους ευσεβείς λόγους της κι ενισχύοντας την πίστη και την ελπίδα στις αδύναμες ψυχές. Και πολλές φορές τα χέρια της περιποιήθηκαν τα πιο δύσκολα τραύματα ή έδωσαν φαγητό και γάλα σε παιδιά, γυναίκες και κοπέλες, που ήταν βαριά άρρωστες.

Όταν το Φεβρουάριο του 387 μ.Χ. επαναστάτησαν οι όχλοι της Αντιόχειας και στράφηκαν κατά του ανδριάντα του Θεοδοσίου και της Πλακίλλης, ήταν ίσως η ανάμνηση των δικών της συμβουλών που συντέλεσαν στο να πετύχει η αποστολή του επισκόπου των Αντιοχέων Φλαβιανού και να απονεμηθεί πλήρης χάρη στον επαναστατημένο δήμο από τον αυτοκράτορα.

Η Πλακίλλη απεβίωσε πριν από τον Θεοδόσιο, νέα ακόμα, και την θρήνησε και εκείνος αλλά και όλος ο λαός, στον οποίο είχε σταθεί περισσότερο από βασίλισσα, μητέρα.