Οι άγιοι μάρτυρες Φλώρος και Λαύρος

Ήταν δίδυμοι αδελφοί και άρρηκτα ενωμένοι διά της θερμής πίστης και αγάπης που είχαν προς τον Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο. Ήταν λιθοξόοι στο επάγγελμα. Την τέχνη τους αυτή τη διδάχτηκαν στην Κωνσταντινούπολη από τους διδασκάλους Πρόκλο και Μάξιμο. Οι ίδιοι τους μύησαν στο χριστιανισμό. Μετά το μαρτυρικό θάνατο των διδασκάλων τους, τα δύο αδέλφια εγκατέλειψαν το Βυζάντιο και πήγαν στο Ιλλυρικό, στη χώρα της Δαρδανίας. Εκεί, στην πόλη των Ουλπιανών, διέδιδαν το λόγο του Ευαγγελίου και ασχολούνταν με την τέχνη τους κοντά στον ηγεμόνα Λουκίωνα, ο οποίος αργότερα τους έστειλε στον Λικίνιο, το γιο της βασίλισσας Ελπιδίας. Εκείνος τους έδωσε χρήματα και σχέδια για την κατασκευή ενός ειδωλολατρικού ναού. Τα δύο αδέρφια μοίρασαν τα χρήματα στους φτωχούς, τη νύχτα προσεύχονταν και την ημέρα ασχολούνταν με την κατασκευή του ναού. Όταν ο ναός ολοκληρώθηκε, τα αδέρφια συγκέντρωσαν τους φτωχούς στους οποίους είχαν μοιράσει το ποσό που τους είχε δώσει ο Λικίνιος και, αφού γκρέμισαν τα ξόανα, μετέτρεψαν το ναό σε χριστιανικό. Ο ιερέας των ειδώλων Μερέντιος και ο γιος του είχαν ήδη πιστέψει και με τη βοήθεια των φτωχών άναψαν πολλά φώτα και αφιέρωσαν το ναό που κατασκεύασαν στον Χριστό. Συγκεκριμένα, ο γιος του Αθανάσιος είχε πάθει τύφλωση από το ένα του μάτι και οι γιατροί δεν μπορούσαν να τον θεραπεύσουν. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι οποίοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του Αθανασίου, με αποτέλεσμα πατέρας και γιος να πιστέψουν στον Χριστό. Ο Λικίνιος οργίστηκε και διέταξε βασανιστήρια για όλους. Πρώτα ρίχτηκαν σε πύρινο καμίνι οι φτωχοί που βοήθησαν τους δύο αδελφούς και εκεί παρέδωσαν το πνεύμα τους. Οι δύο Άγιοι, αφού βασανίστηκαν, κλείστηκαν σε βαθύ πηγάδι. Στη Μεσσηνία, στην επαρχία των Καλαμών, υπάρχει χωριό με το όνομα Άγιος Φλώρος και ομώνυμος ναός.

Απολυτίκιον

Εὐσεβείας τοῖς τρόποις ἐκγυμναζόμενοι, τοῦ μαρτυρίου τὴν τρίβην διαπερᾶτε καλῶς, ὡς αὐτάδελφοι κλεινοὶ Χριστὸν δοξάσαντες· ὅθεν γεραίρομεν ὑμᾶς ὡς γενναίους ἀθλητάς, Φλῶρε καὶ Λαῦρε βοῶντες. Ἀπὸ παντοίας ἀνάγκης ῥύσασθαι πάντας ἡμᾶς ἅγιοι.