Ήταν σύζυγος του βασιλιά Διοκλητιανού. Εντελώς διαφορετική όμως από εκείνον, που ήταν φίλος της βίας και του αίματος. Αυτή διακρινόταν για την ήμερη ψυχική της διάθεση και την εύσπλαγχνη και φιλάνθρωπη ζωή της. Στο μεταξύ, μια χριστιανή της μετέδωσε το λόγο του Θεού, που τη συγκίνησε τόσο ώστε με χαρά τον αποδέχτηκε. Η χάρη του Κυρίου μεγάλωνε μέσα της το φωτισμό και το θείο έλεος την αξίωσε κατά το μαρτύριο του αγίου Γεωργίου να αισθανθεί μέσα της την πνοή και την ορμή της πίστεως στον Χριστό. Τότε παρακάλεσε τον αυτοκράτορα σύζυγό της να διατάξει την παύση των διωγμών εναντίον των χριστιανών και διακήρυξε ότι καταγγέλλει μπροστά στον αληθινό Θεό τους διώκτες των χριστιανών και ομολογεί και αυτή τον Ιησού Χριστό. Ο αυτοκράτορας στην αρχή νόμισε ότι η σύζυγός του έπαθε νοητική διατάραξη. Αλλά εκείνη διαμαρτυρήθηκε και επανέλαβε την ομολογία της. Ο Διοκλητιανός τότε εξοργισμένος διέταξε και την έριξαν στην πιο σκοτεινή φυλακή, όπου και πέθανε προσευχόμενη. Το παράδειγμά της συγκίνησε και τρεις από τους ακολούθους της, τον Απολλώ, τον Ισαάκιο και τον Κοδράτο. Ομολόγησαν και αυτοί ότι είναι χριστιανοί και μαρτύρησαν για το όνομα του Χριστού. Τον Κοδράτο τον αποκεφάλισαν, τον Απολλώ και τον Ισαάκιο τους υπέβαλλαν σε θάνατο δια πείνας και δίψας.

Στίχοι

Ἤδει μενούσης πρόξενον λαμπηδόνος, Τὴν ἐν ζόφω κάθειρξιν ἡ Ἀλεξάνδρα.