Ο άγιος Κλήμης

Έζησε τον 1ο μ.Χ. αιώνα επί Δομετιανού. Ήταν Ρωμαίος αριστοκράτης από βασιλικό γένος, γιος του Φαύστου και της Ματθιδίας. Οι γονείς του που ήταν ειδωλολάτρες, διακρίνοντας τη φιλομάθεια του γιου τους, του πρόσφεραν τις καλύτερες σπουδές που θα μπορούσε να λάβει ένας νέος της εποχής του. Ο Κλήμης σπούδασε όλες τις επιστήμες της ελληνικής παιδείας. Διδάχτηκε τη χριστιανική πίστη και θεογνωσία από τον ίδιο τον απόστολο Πέτρο. Έγινε θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου και συνέγραψε αρκετά συγγράμματα. Συνέγραψε τις Διατάξεις των Αποστόλων, τους Αποστολικούς Κανόνες, δύο επιστολές προς την Εκκλησία των Κορινθίων που ταρασσόταν από σχίσμα, καθώς και άλλα συγγράμματα. Άνθρωπος ενάρετος και δεινός ερμηνευτής των Αγίων Γραφών, καθώς ήταν, αναδείχθηκε επίσκοπος Ρώμης. Ο Κλήμης υπήρξε τρίτος επίσκοπος Ρώμης, αφού διαδέχτηκε τον Ανέγκλητο περίπου το έτος 92 μ.Χ. Ποίμανε με υπέρμετρο ζήλο την Εκκλησία της Ρώμης στα βαριά εκείνα χρόνια των διωγμών. Στήριζε με τους λόγους και τη δράση του τους χριστιανούς που διώκονταν. Υπήρξε υπόδειγμα πραότητας και ταπεινοφροσύνης. Συνελήφθη από τον Δομετιανό και εξορίστηκε σε μία πόλη – έρημο κοντά στη Χερσώνα. Είχε μαρτυρικό θάνατο γύρω στο 100 μ.Χ. επί Τραϊανού. Λέγεται ότι τον έριξαν στη θάλασσα, αφού έδεσαν στον αυχένα του σιδερένια άγκυρα. Όταν ο άγιος Κλήμης απεβίωσε, τα νερά της θάλασσας υποχώρησαν αρκετά μίλια. Κάποιοι χριστιανοί προχώρησαν μέχρι το σημείο που είχε υποχωρήσει η θάλασσα και βρήκαν μια λίθινη λάρνακα η οποία περιείχε το λείψανο του Κλήμεντος. Αφού προσκύνησαν και αποχώρησαν οι χριστιανοί, η θάλασσα επανήλθε στα όριά της. Αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι ο Κλήμης δεν υπήρξε μόνο σοφός κατά τη γραμματική μόρφωση, αλλά ανήκε σε αυτούς που ο θείος Παύλος ονομάζει «σοφούς εις το αγαθόν, ακεραίους δε εις το κακόν», συνετούς, δηλαδή, όταν κάνουν το καλό και συγχρόνως αμέτοχους από κάθε κακό.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Κλήμεντος Ῥώμης καὶ τοῦ ἁγίου Πέτρου Ἀλεξανδρείας

Tῆς θείας γνώσεως, εὔσημοι σάλπιγγες, καὶ τῶν τῆς πίστεως, θεσμῶν ἐκφάντορες, Ἱερομάρτυρες Χριστοῦ, ἐδείχθητε τοῖς ἐν κόσμῳ, Κλήμη παναοίδιμε, τῆς ζωῆς κλῆμα εὔκαρπον, καὶ Πέτρε θεόσοφε, εὐσεβῶν πέτρα ἄρρηκτε· διὸ ὡς τῶν ἀρρήτων ἐπόπται, ρύσασθαι πάσης ἡμᾶς βλάβης.