Ο όσιος Ποιμήν

Καταγόταν από την Αίγυπτο. Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο, όπου μόναζαν αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του Κυρίου. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που είχε όλα τα προτερήματα πραγματικού ποιμένος ψυχών. Η φήμη του είχε φτάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευτεί. Αυτός όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια δεν τους δεχόταν, έστω και αν ήταν άρχοντες.

Κάποτε, ένας από αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχοπαίδι της αδελφής του Οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σε αυτόν. Ο Όσιος όμως, του έγραψε: «Εξέτασε τον ανιψιό μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; τιμώρησέ τον. Εάν όμως, δεν είναι, κάμε όπως θέλεις». Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του Οσίου και αμέσως ελευθέρωσε τον ανιψιό του. Όλα αυτά βέβαια τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωση, όπως από τον αέρα τον οποίο εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής». Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά προκόπτοντας και διακρινόμενος σε όλες τις χριστιανικές αρετές.

Απολυτίκιον

Θείων ἔργων σου τῆ δαδουχία, λαμπρυνόμενος τῆ διανοία, διακρίσεως φωστὴρ ὤφθης ἄδυτος, διασκεδάζων παθῶν τὴν σκοτόμαιναν καὶ καταυγάζων ἡμῶν τὰ νοήματα, Ποιμὴν Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.