Έζησαν τον 3ο αι. μ.Χ. Οι γονείς της Κικιλίας ήταν ειδωλολάτρες, από τους πιο ευγενείς και επίσημους. Αλλά η κόρη τους άκουσε τη διδασκαλία του Χριστού, την αγάπησε και βαπτίστηκε. Μετά από λίγο την πάντρεψαν με τον Βαλεριανό, νέο με ευγενικά αισθήματα, ο οποίος με την επίδραση της εκλεκτής συζύγου του ασπάστηκε και αυτός τη χριστιανική θρησκεία. Κατόπιν μάλιστα, και οι δύο μαζί έφεραν στο χριστιανισμό και τον αδερφό του Βαλεριανού, τον Τιβούρτιο.

Κατά το διωγμό εναντίον των χριστιανών επί Διοκλητιανού, απειράριθμοι υπήρξαν αυτοί που ακολούθησαν την οδό του μαρτυρίου. Έτσι και η Κικιλία, ο Βαλεριανός και ο Τιβούρτιος δεν φρόντισαν να κρυφτούν. Φανερά παρηγορούσαν τις χήρες και συντηρούσαν τα ορφανά των μαρτύρων και ακόμη περισυνέλεγαν τα λείψανά τους και τα έθαβαν με ευλάβεια. Όταν τους έπιασαν για το έργο που έκαναν, ομολόγησαν με θάρρος την πίστη τους και θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό. Η Εκκλησία της Ρώμης θρήνησε τη μεγάλη απώλεια και έθαψε τα λείψανά τους με μεγάλη ευλάβεια.

Ἀπολυτίκιον

Θείων τρόπων σου τη επιλάμψει προς αείζωον είλκυσας φέγγος την αυτάδελφον δυάδα και σύναυλον. και συν αυτοίς Κικιλία αθλήσασα, της θείας δόξης ομού ηξιώθητε. Μεθ΄ ων πρέσβευε δοθήναι τοις ευφημούσι σε, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.