Όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Ζήνων, ο άρχοντας της Καρχηδόνας στη Βόρεια Αφρική, που ήταν οπαδός του Αρείου, κήρυξε σκληρό διωγμό κατά των ορθοδόξων. Από τις 15 πόλεις της επαρχίας του έδιωξε τους ιερείς, κατέλαβε τις ορθόδοξες Εκκλησίες, πήρε τα ιερά σκεύη και ό,τι άλλο πολύτιμο υπήρχε στους ναούς και δήμευσε την ακίνητη περιουσία των ορθοδόξων, στους οποίους έμεινε μόνο ένας ναός, στον οποίο, όταν λειτουργούσαν κάποτε, οι αρειανοί μάζεψαν ξύλα και προσανάμματα, έβαλαν φωτιά και κατέκαυσαν ζωντανούς τους ορθοδόξους.

Πολλοί από τους ορθοδόξους, για να μη γίνουν με τη βία αρειανοί, έφυγαν σε άλλα μέρη. Όσοι όμως δεν έφυγαν και δεν δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν, υπέφεραν το μαρτύριο, όπως οι εν λόγω 300 μάρτυρες. Για τους ιερείς επινόησαν διαφορετικά βασανιστήρια, όπως κάψιμο στη φωτιά, πριόνισμα και άλλα πιο σκληρά βασανιστήρια. Από τους πιο μορφωμένους – που μπορούσαν να διδάξουν την Ορθοδοξία – έκοψαν τις γλώσσες. Και όμως, το θαύμα έγινε! Όπου πήγαιναν, μπορούσαν και μιλούσαν σαν να υπήρχε η γλώσσα μέσα στο στόμα τους. Μόνο ένας έχασε τη δυνατότητα αυτή, διότι δεν μετανόησε – ενώ είχε πέσει σε σαρκικό αμάρτημα – και έτσι η χάρη του Θεού έφυγε από επάνω του.