Η οσία Κασσιανή

Υπήρξε ποιήτρια του Βυζαντίου και υμνογράφος της Εκκλησίας. Σύμφωνα με την παράδοση, ως ωραία αρχοντοπούλα του Βυζαντίου έχασε το βασιλικό θρόνο επειδή είχε το θάρρος και την ετοιμότητα να απαντήσει στον αυτοκράτορα Θεόφιλο με ποιον τρόπο μέσω του γυναικείου φύλου, τη Θεοτόκο, πραγματοποιήθηκε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, στον υπαινιγμό του ότι από τη γυναίκα, την Εύα, πήγασαν όλα τα κακά.

Στα λειτουργικά κείμενα σώζονται αρκετά Ιδιόμελα που φέρουν το όνομά της και διακρίνονται για την πρωτοτυπία των ιδεών και την ποιητική τέχνη. Ωστόσο, ως υμνογράφο την έκανε περισσότερο γνωστή το Ιδιόμελο που ψάλλεται το βράδυ της Μ. Τρίτης. Πρόκειται για το κατανυκτικό Δοξαστικό των Αποστίχων «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…», που αναφέρεται στην ειλικρινή μετάνοια «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός». Ο ύμνος δεν αναφέρεται στην ίδια την ποιήτρια.

Το Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας την αναγνώρισε (1889 μ.Χ.) ως Οσία.

Είναι η προστάτης των ποιητών.