Στη μικρή κωμόπολη της Βηθανίας, που απείχε λίγο από τα Ιεροσόλυμα, ζούσε μια ευλογημένη οικογένεια. Την αποτελούσαν ο Λάζαρος και οι δύο αδελφές του, Μάρθα και Μαρία. 

Ήρθε καιρός που αρρώστησε βαριά ο Λάζαρος. Κινδύνεψε η ζωή του. Οι αδελφές του στη δύσκολη ώρα σκέφτηκαν τον Ιησού Χριστό, τον αγαπητό τους Διδάσκαλο και φίλο της οικογένειάς τους. Σε τόσους ανθρώπους είχε χαρίσει υγεία. Δε θα μπορούσε να κάνει καλά και τον αδελφό τους;

Αμέσως βιάστηκαν να στείλουν ανθρώπους τους στον Κύριο. Δεν υπήρχε τότε κανένα από τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Και οι άνθρωποί τους έκαναν ολόκληρο ταξίδι, ώσπου να συναντήσουν τον Κύριο, που εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην περιοχή που λεγόταν Περαία. Αμέσως Του μετέφεραν το μήνυμα των δύο αδελφών, το οποίο ήταν συγχρόνως και παράκληση για βοήθεια:

-Κύριε, να, αυτός που τόσο πολύ αγαπάς είναι άρρωστος.

Θα περίμενε κανείς γνωρίζοντας και την αγάπη του Ιησού για τον Λάζαρο, να κινητοποιηθεί ο Κύριος και να σπεύσει προς τη Βηθανία. Όμως, ο Κύριος είπε μόνο:

-Αυτή η ασθένεια δεν είναι για θάνατο. Είναι για να δοξασθεί ο Θεός.

Έτσι είπε και -πράγμα παράξενο!- έμεινε στον τόπο που βρισκόταν δύο ακόμη ημέρες.

Έπειτα από τις δύο αυτές ημέρες έδωσε στους μαθητές Του το σύνθημα, να ξεκινήσουν για την Ιουδαία όπου βρισκόταν και η Βηθανία.

Σε κάποια στιγμή της πορείας τους, κατευθυνόμενος ο Κύριος από την υπερφυσική γνώση που είχε, τους είπε:

-Ο φίλος μας ο Λάζαρος έχει κοιμηθεί. Και πηγαίνω να τον ξυπνήσω.

Ακούγοντας τους λόγους αυτούς οι Μαθητές, που ήξεραν την ασθένεια του Λαζάρου είπαν:

-Κύριε, αν κοιμήθηκε, θα αναλάβει δυνάμεις και θα γίνει καλά.

Αυτό το είπαν, γιατί ο ήρεμος και φυσιολογικός ύπνος θεωρείται σημάδι αναρρώσεως για έναν ασθενή.

Όμως, οι Μαθητές δεν είχαν κατανοήσει τον Κύριο. Ήταν ακόμη πολύ μακριά από τη σκέψη Του και τις αλήθειες που ήρθε να φέρει στον κόσμο. Ο Κύριος «κοίμηση», ύπνο, ονόμαζε τον θάνατο, όπως και τότε που ανέστησε την κόρη του Ιαείρου. Σαν είδε ο Ιησούς ότι δεν τον κατάλαβαν οι Μαθητές, τους είπε ξεκάθαρα πλέον:

-Ο Λάζαρος πέθανε.

Και συνέχισε λέγοντας:

-Χαίρω που δεν ήμουν κοντά στον Λάζαρο το διάστημα αυτό. Έτσι θα στηριχθείτε περισσότερο στην πίστη με ό,τι γίνει. Ας προχωρήσουμε λοιπόν.

Όταν έφτασε ο Ιησούς με τους Μαθητές Του στη Βηθανία, βρήκε πλέον νεκρό τον Λάζαρο και μάλιστα να είναι ήδη τέσσερις ημέρες μέσα στον τάφο. Πολύ σύντομα ο ερχομός του Ιησού Χριστού έγινε γνωστός.

Η Μάρθα έμαθε πρώτη ότι ο Ιησούς βρισκόταν έξω από τη μικρή τους πόλη. Έτρεξε, λοιπόν, αμέσως να Τον προϋπαντήσει.

-Κύριε, αν ήσουν εδώ, του είπε με κάποιο παράπονο, ο αδελφός μου δε θα πέθαινε. Όμως και τώρα ξέρω πως οτι  κι αν ζητήσεις από τον Θεό θα σου το δώσει.

-Ο αδελφός σου, Μάρθα, θα αναστηθεί, της είπε τότε με βεβαιότητα ο Κύριος.

-Ναι, ξέρω ότι θα αναστηθεί την τελευταία ημέρα του κόσμου, αποκρίθηκε η Μάρθα, σύμφωνα με όσα γνώριζε ως ευσεβής Ιουδαία.

Και τότε ο Χριστός τής φανέρωσε μια πολύ μεγάλη αλήθεια, άγνωστη μέχρι τότε. Είπε:

-Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται: Όποιος πιστεύει σε μένα, έστω και αν πεθάνει σωματικά, θα ζήσει. Ο Κύριος εννοούσε πως ο άνθρωπος που πιστεύει σε Εκείνον, θα έχει αρχικά αποφύγει τον πνευματικό θάνατο, που είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό και είναι χειρότερος θάνατος. Και μελλοντικά θα αναστηθεί και σωματικά.

Η Μάρθα παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή όσα υψηλά, ουράνια νοήματα έκρυβαν τα λόγια του Διδασκάλου. Και όταν Εκείνος τη ρώτησε αν τα πιστεύει αυτά με την ψυχή της, είπε:

-Κύριε, εγώ πριν από πολύ καιρό έχω πιστέψει, ότι Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που σύμφωνα με τις θείες υποσχέσεις και προφητείες επρόκειτο να έρθει στον κόσμο.

Μόλις η Μάρθα είπε αυτά τα τόσο σπουδαία λόγια, που ήταν ομολογία πίστεως, έφυγε και γύρισε βιαστικά στο σπίτι τους. Εκεί βρισκόταν η αδελφή της Μαρία και αρκετοί συγγενείς και φίλοι, που είχαν έρθει για να συμπαρασταθούν στη λύπη τους για τον θάνατο του Λαζάρου. Κάλεσε ιδιαιτέρως τη Μαρία και σιγανά της είπε:

-Ο Διδάσκαλος είναι εδώ και σε καλεί.

Μόλις άκουσε αυτό η Μαρία, αμέσως σηκώθηκε και πολύ βιαστικά, χωρίς να πει τίποτα, έφυγε από το σπίτι τους για τον τόπο, όπου βρισκόταν ο Χριστός. Όταν την είδαν να φεύγει με τέτοιο τρόπο, αυτοί που είχαν έρθει για να συλλυπηθούν, την ακολούθησαν νομίζοντας ότι πήγαινε στον τάφο, για να κλάψει τον αδελφό της. Και έτσι όλοι μαζί βρέθηκαν κοντά στον Κύριο.

Τότε η Μαρία έπεσε στα πόδια του Κυρίου και βαθιά συγκινημένη Του είπε κι αυτή:

-Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδελφός μου.

Έκλαιγε η Μαρία. Έκλαιγαν και όσοι τη συνόδευαν. Συγκινήθηκε από όλη την ατμόσφαιρα και ο Ιησούς, αφού ήταν και τέλειος άνθρωπος. Όμως συγκράτησε τη συγκίνησή Του και επιβλήθηκε στον εαυτό Του. Και με φωνή ήρεμη είπε:

-Πού τον έχετε βάλει;

-Κύριε, έλα να δεις, Του είπαν οι πιο κοντινοί.

Ο Κύριος τούς ακολούθησε και πηγαίνοντας προς τον τάφο του φίλου Του δάκρυσε. Αυτό έκανε τόση εντύπωση στους εκεί Ιουδαίους, ώστε είπαν:

-Κοίταξε πόσο τον αγαπούσε!

Μερικοί όμως πικρόχολα έλεγαν: Δεν είχε τη δύναμη Αυτός που άνοιξε τα μάτια του τυφλού στην Ιεριχώ, να βοηθήσει, ώστε να μην πεθάνει κι αυτός, ο Λάζαρος;

Ο Ιησούς συγκρατώντας και πάλι την έντονη συγκίνησή Του, έφτασε στον τόπο, όπου ήταν ο τάφος του Λαζάρου. Κατά τις συνήθειες της εποχής, ο τάφος ήταν σπήλαιο ανοιγμένο στον βράχο, που το στόμιό του το έκλεινε βαρύς λίθος, μεγάλη πέτρα.

Ο Ιησούς στάθηκε τότε μπροστά στον κλεισμένο τάφο και κυριαρχικά είπε:

-Σηκώστε την πέτρα!

Πω, πω! Τι είναι αυτό που ακούστηκε! Η Μάρθα μόλις το άκουσε παραξενεύθηκε. Και όχι μόνο. Αλλά θέλησε να σταματήσει αυτή την ενέργεια που τη θεωρούσε άσκοπη. Είπε λοιπόν:

-Κύριε, μυρίζει πια. Έχει τέσσερις ημέρες που είναι νεκρός!

Αλλά ο Κύριος την κοίταξε σοβαρά και της είπε:

-Δε σου είπα ότι, αν έχεις πίστη, θα δεις τη δόξα του Θεού;

Μετά από αυτό οι άνδρες που ήταν εκεί κοντά, εκτελώντας την εντολή του Κυρίου, σήκωσαν τη βαριά πέτρα από το στόμιο του τάφου.

Ο Ιησούς τότε στάθηκε μπροστά από τον τάφο και πριν από κάθε άλλη ενέργεια σήκωσε ψηλά στον ουρανό τα μάτια Του και ευχαρίστησε τον Πατέρα Του, τον Θεό, γι’ αυτό που θα γινόταν αμέσως μετά. Σαν να είχε κιόλας γίνει. Τόσο βέβαιο ήταν! Μετά, ενώ οι παρευρισκόμενοι παρακολουθούσαν με κομμένη αναπνοή, ο Κύριος με δυνατή φωνή κυριαρχική είπε:

-Λάζαρε, δεῦρο ἔξω! Λάζαρε, βγες έξω!

Ω! τι θαυμαστό γεγονός! Τι εκπληκτικό και μοναδικό έργο της παντοδυναμίας του Θεού! Ποτέ ξανά δεν έγινε κάτι τέτοιο! Ο Λάζαρος βγήκε από το μνήμα, έχοντας δεμένα με επιδέσμους τα χέρια και τα πόδια, όπως έκαναν στους νεκρούς, και το πρόσωπό του περιτυλιγμένο και σκεπασμένο μ’ ένα πλατύ ύφασμα. Ζωντανός και όρθιος!

Έδωσε τότε εντολή ο Κύριος:

-Λύστε τον, ελευθερώστε τον από τα δεσμά του, είπε, και αφήστε τον μόνον να πάει στο σπίτι του.

Ο Λάζαρος είχε ήδη αποκτήσει πάλι, μαζί με τη ζωή, και δυνάμεις να τη συνεχίσει.

Το συνταρακτικό αυτό θαύμα το είδαν πολλοί. Όλοι αυτοί που είχαν έρθει για να παρηγορήσουν τις δύο αδελφές. Το είδαν με τα μάτια τους σε όλες τις λεπτομέρειές του. Πίστεψαν, λοιπόν, στον Ιησού Χριστό και στη θεϊκή παντοδυναμία Του. Και στη συνέχεια το διέδωσαν παντού γεμάτοι ενθουσιασμό και χαρά.